Laptopy zwykle mają niewielkie rozmiary i są możliwie okrojone, tak by zapewnić jak największą mobilność. Oczywiście nikt tych maszyn nie pozbawił klawiatury, bo to czyniłoby je mało użytecznymi. Możemy oczywiście spotkać całą masę modeli, które nie mają wydzielonej klawiatury numerycznej, czy też brak określonych przycisków. Niemniej jednak, nie jest to aż taka niedogodność jak brak myszy. W laptopach zamiast myszki mamy zaimplementowany touchpad. Korzystanie z niego wymaga znacznej wprawy ale i tak wątpię, że ktoś byłby w stanie używać go do gry w CS'a. Tak czy inaczej, każde urządzenie w linux'ie idzie w mniejszym czy większym stopniu sobie skonfigurować. Taki laptopowy touchpad nie jest żadnym wyjątkiem i w tym wpisie postaramy się go nieco ogarnąć.

Obecnie dyski twarde nie są potrzebne do prawidłowego działania komputera. Mając sporo pamięci operacyjnej oraz system live, możemy bez problemu korzystać z takiego sprzętu. Niemniej jednak, systemy live są nieco ograniczone. Najdotkliwszą ich wadą jest brak zapisywania wprowadzanych zmian. W pewnych przypadkach ta cecha może być bardzo pożądana ale jeśli chodzi o przeciętnego użytkownika, to chciałby on raczej mieć możliwość zapisu swojej pracy. Dlatego też zewnętrzny magazyn danych w postaci dysku twardego nie prędko wyjdzie z użytku. Te urządzenia, jak i większość tych, które podłączamy do naszego komputera, wydzielają ciepło. Temperatura jest wrogiem numer 1 w przypadku maszyn i musi stale być monitorowana, tak by czasem nie doszło do przegrzania sprzętu. Dyski HDD mają ten problem, że im wyższa jest temperatura, tym obszar magnetyczny się bardziej rozszerza, a to powoduje błędy odczytu i zapisu. Podobnie jest ze zbyt niską temperaturą, gdzie ścieżki i sektory ulegają skurczeniu. Taki dysk musi pracować w odpowiednich warunkach termalnych. W tym wpisie postaramy się ustalić aktualną temperaturę dysku oraz spróbujemy ją monitorować, tak by wiedzieć czy czynnik temperaturowy nie zagraża czasem dyskom podpiętym do naszego PC.

W artykule poświęconym konfiguracji sieci WiFi na Debianie z wykorzystaniem narzędzia wpa_supplicant wspomniałem parę słów na temat interfejsu bond. Bonding na linux wykorzystywany jest w zasadzie do spięcia kilku interfejsów sieciowych, w tym przewodowych ( eth0 ) i bezprzewodowych ( wlan0 ) w jeden (zwykle bond0 ). Takie rozwiązanie sprawia, że w przypadku awarii któregoś z podpiętych interfejsów, my nie tracimy połączenia z siecią i nie musimy nic nigdzie przełączać, by to połączenie przywrócić. To rozwiązanie jest o tyle użyteczne, że w przypadku, gdy podepniemy przewód do gniazda RJ-45 w naszym laptopie, to komunikacja będzie odbywać się po kablu. Natomiast jeśli przewód zostanie odłączony, to system automatycznie przejdzie na komunikację bezprzewodową. W tym wpisie spróbujemy zaprojektować sobie właśnie tego typu mechanizm zarówno za sprawą pakietu ifupdown , gdzie konfiguracja interfejsów sieciowych jest zarządzana przez plik /etc/network/interfaces , jak i przy pomocy natywnego rozwiązania jakie oferuje systemd/networkd.

Instalowanie debiana z wykorzystaniem debootstrap trochę się różni od instalacji z wykorzystaniem instalatora. Chodzi generalnie o to, że wszystkie kroki instalacyjne trzeba przeprowadzać ręcznie. Poza tym, cała konfiguracja będzie wymagać manualnego dostosowania. Plus tego rozwiązania jest oczywisty, albowiem mamy całkowitą władzę nad tym co się w systemie znajdzie oraz jak będzie on skonfigurowany. By mieć możliwość przeprowadzenia tego typu instalacji potrzebny będzie nam działający system. Może to być płytka lub pendrive live z Debianem czy Ubuntu. Można też wykorzystać już zainstalowany system operacyjny. Ważne jest tylko to, aby była możliwość zainstalowania w takim systemie pakietu debootstrap , no i oczywiście wymagany jest dostęp do internetu. W przeciwieństwie do instalatora debiana, mamy dostęp do graficznego środowiska, a w nim do przeglądarki i w przypadku utknięcia gdzieś po drodze podczas instalacji, możemy sobie wygooglać napotkane problemy nie przerywając przy tym prac instalacyjnych.

W debianie mamy do dyspozycji kilka bootloader'ów. Z tych częściej używanych to będą syslinux, extlinux oraz grub2. Jeśli potrzebujemy automatyzacji oraz szeregu zaawansowanych ficzerów, to dobrym wyjściem jest grub2. Jeśli natomiast korzystamy ze standardowej konfiguracji, którą można by określić mianem BIOS-MBR i do tego chcemy mieć pełną kontrolę na bootloader'em, to najlepiej wybrać extlinux'a lub syslinux'a. Syslinux jest wykorzystywany głównie w przypadku partycji FAT, która znajduje zastosowanie w różnego rodzaju systemach live. Natomiast jeśli w grę wchodzi system plików EXT4, który jest domyślny na sporej części linux'ów, to pozostaje nam do wyboru jedynie extlinux. W tym wpisie postaramy się przebrnąć przez proces instalacji i konfiguracji tego bootloader'a. Nie będziemy przy tym korzystać z żadnych automatów i wszystko postaramy się dostosować ręcznie.

Osoby, które wykorzystują pełne szyfrowanie dysku, wiedzą, że nie zawsze da radę tak skonfigurować swój system, by upchnąć go na jednej partycji. Nawet jeśli korzystamy z LVM wewnątrz kontenera LUKS, to i tak zwykle możemy posiadać inne zaszyfrowane partycje, które są odrębną całością i montowane osobno przy starcie systemu. W takim przypadku zwykle jesteśmy zmuszeni do podawania hasła do każdego z tych dysków z osobna, co zajmuje czas. Ten problem opisałem po części przy okazji implementacji kontenera LUKS na potrzeby Dropbox'a, jak i we wpisie poświęconym przejściu z kontenerów TrueCrypt'a na te linux'owe, które są wspierane natywnie przez sam kernel. Niemniej jednak, tamto rozwiązanie było oparte głównie o starszy init (sysvinit), co wymagało dodatkowej konfiguracji, tak by system otworzył się po podaniu tylko jednego hasła. W tym wpisie postaramy się wdrożyć mechanizm, który jest oferowany przez systemd.

Wszyscy wiedzą, że zabawa z dyskiem zwykle kończy się tragicznie dla zawartych na nim danych. W tym wpisie spróbujemy się przyjrzeć sytuacjom, które nie jednego użytkownika linux'a potrafią przyprawić o zawał serca. Chodzi generalnie o uszkodzenie struktury dysku, oczywiście tylko tej programowej. Na błędy fizyczne nie możemy zbytnio nic poradzić. Natomiast jeśli chodzi o sferę logiczną, to mamy tutaj dość duże pole do popisu i jesteśmy w stanie się zabezpieczyć przed wieloma krytycznymi sytuacjami. Postaramy się tutaj omówić to jak wykonać kopię dysku. Taka kopia będzie miała tylko kilka (ew. kilkanaście) MiB, w skład której wchodzić będzie superblok systemu plików, nagłówki zaszyfrowanych partycji LUKS, struktura LVM i tablica partycji. Uszkodzenie każdego z tych powyższych uniemożliwia nam dostęp do danych zgromadzonych na dysku.

Logical Volume Manager (LVM), czyli menadżer voluminów logicznych w systemach linux, to mechanizm, który jest w stanie podzielić jedną partycję fizyczną na szereg dysków logicznych. Każdy z tych dysków może być programowo dostosowany bez potrzeby edycji czy zmiany tablicy partycji fizycznego dysku. Dzięki LVM jesteśmy w stanie obejść kilka ograniczeń płynących z wykorzystywania tablicy partycji MS-DOS. Głównie chodzi tutaj o 4 partycje podstawowe, które mieszczą się w MBR. Jeśli zdecydowaliśmy się na wykorzystywanie LVM, to w pewnym momencie może okazać się, że niektóre voluminy mają zbyt duże lub też zbyt małe rozmiary. Trzeba będzie je zatem dostosować i w tym wpisie postaramy się ten proces zasymulować.

Ci z nas, którzy zabezpieczają swoje systemy przy pomocy technik kryptograficznych wiedzą, że taki system trzeba traktować nieco inaczej niż ten, który nie jest w żaden sposób zaszyfrowany. Gdy mamy na swoim dysku kilka kontenerów LUKS (czy też TrueCrypt), problematyczna może się okazać zmiana rozmiaru tego typu partycji. Praktycznie żadne narzędzia graficzne, ewentualnie inne automaty, nie są w stanie nas przez ten proces bezstresowo przeprowadzić. Musimy zatem skorzystać z niskopoziomowych aplikacji, takich jak fdisk czy cryptsetup , by ten rozmiar sobie dostosować. Problem w tym, że nieumiejętne operowanie na tych narzędziach może skończyć się tragicznie dla zgromadzonych na dysku danych. W tym wpisie postaram się opisać cały proces zmiany rozmiaru zaszyfrowanego kontenera LUKS wliczając w to również dostosowanie partycji i jej systemu plików.

Partycje mające system plików FAT32 są głównie wykorzystywane w przypadku pendrive i innych pamięci flash, gdzie nie mamy do czynienia ze sporą ilością danych czy też dużymi plikami. Czasem się zdarza tak, że układ partycji, który chcieliśmy zrobić, nie wyszedł nam tak jak powinien i musimy tego pendrive jeszcze raz przeformatować. Pół biedy, gdy na nim nie ma żadnych danych lub mamy możliwość zgrania ich na osobny dysk. Natomiast w przypadku, gdy nie możemy z jakiegoś powodu skorzystać z w/w opcji, to musimy liczyć się z utratą danych. Oczywiście, możemy także spróbować zmienić rozmiar takiej partycji i nic nie powinno się stać znajdującym się na niej danym. W tym wpisie postaramy się przejść przez proces zmiany rozmiaru partycji mającej system plików FAT32 i zobaczymy czy nasz linux poradzi sobie z tym zdaniem bez większego problemu.