Jeśli próbowaliśmy odnaleźć odpowiednią ścieżkę do urządzenia usb w linuxowym drzewie katalogów, to wiemy, że nie jest to łatwe zadanie. Mamy, co prawda, do dyspozycji polecenie lsusb ale ono nie daje nam precyzyjnych informacji na temat tego gdzie dokładnie w katalogu /sys/ znajdują się określone urządzenia. Na necie natrafiłem na FAQ dotyczący tego zagadnienia i postanowiłem napisać kilka zdań o tym jak zinterpretować ciągi typu 2-1.1.2:1.1 oraz jakie to może być urządzenie.

Kernel w linux'ie odcina zasilanie urządzeniom podpiętym do portów USB jeśli sterownik wspiera tego typu możliwość oraz samo urządzenie nie jest używane przez pewien okres czasu. W taki oto sposób, jeśli podłączymy, np. zewnętrzną klawiaturę USB do laptopa, możemy zaobserwować, że przy pisaniu tekstu gubiony jest zwykle pierwszy znak. Może i klawiatura po przyciśnięciu klawisza wyszła ze stanu bezczynności ale system nie zareagował na tyle szybko by złapać sygnał przycisku. Na necie ludzie piszą, że jest to problem niekompatybilności urządzeń i tego typu sytuacja nie powinna się zdarzać. Jeśli jednak natrafiliśmy na klawiaturę czy myszę, która cierpi z powodu automatycznego zawieszania jej zasilania, możemy wyłączyć ten ficzer zupełnie.

Póki co, w kernelu linux'a (4.5) nie ma odpowiednich sterowników do adaptera WiFi Archer T4U i trzeba je sobie skompilować ręcznie. Trochę to dziwne, bo przecie kod sterownika jest na licencji GPLv2 i dostępny już szmat czasu na github'ie. W każdym razie, jeśli zakupiliśmy w/w kartę i nie jest ona wykrywana po wsadzeniu jej do portu USB, to czeka nas proces kompilacji modułu 8812au i jego automatyzacja przy pomocy mechanizmu DKMS.

Niektóre karty wifi znane są z tego, że niezbyt chcą one działać pod systemem operacyjnym linux. Nie jest to wina samego sprzętu, ani tym bardziej linuxa, tylko raczej faktu, że producent nie potrafi napisać pod ten OS odpowiednich sterowników. Czasem jednak pod względem programowym wszystko wydaje się być w porządku, tj. sterowniki zostały zainstalowane, są one dobrej jakości i karta działa praktycznie bez zarzutu. Niemniej jednak, strony www wydają się ładować jakoś tak ociężale, z pewnym opóźnieniem. Jeśli doświadczyliśmy tego typu zachowania ze strony naszej karty wifi, prawdopodobnie oznacza to, że ma ona włączony tryb oszczędzania energii (powersave).

Prędzej czy później, każdy z nas będzie musiał zabezpieczyć dostęp do swojego komputera w sieci. Do tego zadania na stacjach z linux'em jest oddelegowane narzędzie iptables wraz z szeregiem dodatków, jak np. ipset . By zbudować solidny firewall nie potrzeba zbytnio się wysilać. Niemniej jednak, temat zapory linux'owej jest bardzo rozległy i nie będziemy tutaj opisywać wszystkich możliwych scenariuszy jej zastosowania. Zamiast tego skupimy się jedynie na bazowym skrypcie, który można rozbudować bez przeszkód i dostosować go zarówno pod maszyny klienckie jak i te serwerowe.

Dnia 2014-10-07 w Debianie była aktualizacja pakietu encfs , która to zawierała informację na temat audytu bezpieczeństwa jaki się dokonał parę miesięcy wstecz. Wyniki niezbyt dobrze wypadły, a nawet można powiedzieć, że wręcz katastrofalnie. Generalnie cały test został skwitowany słowami, że jeśli szyfrujemy pliki przy pomocy tego narzędzia, to jesteśmy relatywnie bezpieczni, nawet w przypadku jeśli ktoś te pliki przechwyci. Natomiast jeśli zaczniemy zmieniać/dodawać pliki i ten ktoś ponownie przechwyci nasz zaszyfrowany katalog, wtedy może on bez problemu odszyfrować całą jego zawartość. Jeśli wykorzystujemy encfs lokalnie, to być może nam nic nie grozi, nawet w przypadku raidu NSA na naszą chałupę. Problem w tym, że ogromna rzesza ludzi wykorzystuje encfs do zaszyfrowania plików w chmurze, np. na Dropbox'ie czy MEGA, a jak wiadomo, przy każdej synchronizacji, zmiany w danym katalogu są przesyłane do chmury i wszelkie zabezpieczenie jakie daje encfs diabli biorą. Może najwyższy czas zainteresować się ecryptfs?

W dobie NSA, podsłuchów rządowych i wszelkiego rodzaju pogwałcenia prawa do prywatności, ludzie wymyślili VPN. VPN to nic innego jak tunel łączący dwie odległe od siebie maszyny, które chcą wymieniać ze sobą dane w sposób uniemożliwiający osobom trzecim podejrzenie całej tej komunikacji. Zalety korzystania z takiego dobrodziejstwa natury są oczywiste. Można obejść cenzorów, gdyż cały ruch z naszej maszyny jest przesyłany do serwera w postaci szyfrowanej, a dopiero z tego serwera sygnał idzie dalej w świat. Jest wiele komercyjnych usług, które za drobną opłatą mogą zapewnić nam tego tupu usługi ale ja nie będę tutaj się o nich rozpisywał. Bez problemu można je znaleźć w góglu. My tutaj za to zajmiemy się VPN jaki zapewnia riseup. By móc korzystać z ich usług, trzeba założyć na ich stronie konto, a to z kolei jest przyznawane tym, którzy w jakiś sposób działają na rzecz szeroko pojętej wolności. Ja wysłałem zgłoszenie i konto zostało mi przyznane. Dlatego też opiszę jak wygląda konfiguracja VPN na ich przykładzie.

Szyfrowanie wiadomości email można uznać za paranoiczne podejście do kwestii wymiany informacji, bo zwykły człowiek mówi sobie: "ja przecie za pomocą poczty nie wysyłam nic ważnego, nawet swoich nagich fotek, a nawet jeśli już, to są one od pasa w dół. Poza tym, gmail jest szyfrowany, bo używa SSL/TLS". SSL/TLS, co prawda, jest ale ogranicza się do szyfrowania tego co robimy na gmailu. Same wiadomości natomiast są przesyłane między różnymi serwerami i niekoniecznie są szyfrowane. Poza tym google kiedyś wspominał, że w przypadku gdy policja będzie żądała dostępu do naszej skrzynki pocztowej, to nie dość, że on im to umożliwi, to jeszcze wyciągnie wszelkie maile jakie przez tę skrzynkę zostały przepuszczone -- zarówno te odebrane jak i wysłane.

GRUB to najpopularniejszy bootloader w systemach linuxowych. Dorobił się tego miejsca na podium głównie ze względu na swoją pełną automatyzację. Potrafi obsłużyć pokaźną ilości systemów plików, no i również nie zostaje w tyle w stosunku do aktualnych standardów partycjonowania dysków -- mowa oczywiście o tablicy partycji GPT. Przeglądając internet w poszukiwaniu odpowiedzi na temat jednego z błędów jaki GRUB/GRUB2 wyrzucił mi podczas startu systemu, znalazłem ten oto artykuł. Zawarte są tam dokładnie wszystkie możliwe błędy jakie GRUB potrafi zwrócić wraz z krótkim wyjaśnieniem ich przyczyny. Postanowiłem sobie je przejrzeć i dorobić do nich polskie tłumaczenie.

Przy umieszczaniu zdjęć czy też różnego rodzaju grafik na blogu, możemy zauważyć, że owe fotki nie są umieszczane w postach w oryginalnych rozmiarach. Zamiast nich są używane miniaturki, które mają konfigurowalny rozmiar. Naturalnie możemy nakazać WordPressowi by umieszczał obrazki w pełnym ich wymiarze, choć jednak ze względów estetycznych lepiej zachować określone ich rozmiary i jeśli jakaś grafika wychodzi po za nie, to powinna zostać przycięta. Taka miniaturka powinna linkować do obrazka pełnowymiarowego, gdzie można zobaczyć więcej szczegółów. Taki jest przynajmniej schemat tego działania w WordPressie. Problem jest jednak z jakością samych miniaturek.