Jeszcze nie tak dawno temu ludzkość była w stanie obejść się bez komputera, a dzisiaj raczej już wszyscy mamy z nim styczność w większym lub mniejszym stopniu. Spora część osób nawet sobie tego faktu nie uświadamia mając jednocześnie w kieszeni smartfona czy jakiś inny telefon, a przecie te urządzenia są w zasadzie komputerami, tylko nieco mniejszymi w porównaniu do desktopowych odpowiedników. Na dobrą sprawę to właśnie dzięki tym sprzętom jesteśmy w stanie komunikować się z osobami na drugim końcu świata prawie w czasie rzeczywistym. Jakby wyglądał nasz świat bez tych malutkich i niepozornych stworzeń informatycznych, które towarzyszą nam w codziennym życiu praktycznie non stop? Na to pytanie raczej każdy z nas musi sobie sam udzielić odpowiedzi, bo ta technologia niekoniecznie zmieniła otaczającą nas rzeczywistość w stopniu jednakowym dla nas wszystkich. Niemniej jednak, rozwój technologiczny ciągle postępuje i obecnie mamy na rynku smartfony 4 czy nawet 8 rdzeniowe wyposażone w 2-4 GiB RAM. Jakiś czas temu byłem w stanie przetestować smartfon Neffos C5 od TP-LINK, który miał właśnie 4 rdzenie i 2 GiB pamięci operacyjnej. Niemniej jednak, ten producent ma również w ofercie i inne modele telefonów, min. Neffos C5 MAX (TP702A), który również trafił w moje łapki. Postanowiłem zatem go poddać testom i sprawdzić czy jest on w stanie zadowolić takiego wybrednego linux'iarza jak ja.

Szukając informacji na temat ukrycia ruchu generowanego przez OpenVPN, natrafiłem także na sposób, który wykorzystuje do tego celu połączenie SSH. W efekcie jesteśmy w stanie upodobnić ruch VPN do tego, który zwykle służy do zarządzania zdalnymi systemami linux. Jako, że temat maskowania połączenia VPN jest kluczowy w walce z cenzurą internetu, to im więcej sposobów, by taki zabieg przeprowadzić, tym lepiej. Dlatego też postanowiłem odświeżyć nieco podlinkowany wyżej artykuł i sprawdzić czy jest on jeszcze aktualny. Wprawdzie nie dysponuję Ubuntu, a jedynie dystrybucją Debian ale raczej nie powinno być problemów z odwzorowaniem konfiguracji na tym systemie, choć artykuł jest dość leciwy już i pewnie trzeba będzie kilka rzeczy zaktualizować.

Ci z nas, którzy korzystają codziennie z internetu, wiedzą, że większość nawiązywanych połączeń między dwoma punktami w tej sieci globalnej przechodzi przez szereg węzłów i jest podatnych na przechwycenie i podsłuchanie. Nawet jeśli ruch z określonymi serwisami jest szyfrowany, to w dalszym ciągu nie jesteśmy w stanie ukryć pewnych newralgicznych informacji, takich jak docelowy adres IP i port, na którym nasłuchuje zdalna usługa. Wszystkie połączenia sieciowe zestawiane z naszego komputera czy routera domowego przechodzą przez infrastrukturę ISP, u którego mamy wykupiony internet. Tacy ISP są nam w stanie pod naciskiem rządu zablokować połączenia z konkretnymi adresami wprowadzając na terenie danego kraju cenzurę treści dostępnej w internecie, czego obecnie jesteśmy świadkami w Europie, no i w Polsce. Można oczywiście posiłkować się rozwiązaniami opartymi o VPN, np. stawiając serwer OpenVPN w innym kraju. Problem jednak w tym, że ruch OpenVPN różni się od tego, z którym mamy do czynienia w przypadku choćby HTTPS. Jest zatem możliwość rozpoznania ruchu VPN i zablokowania go stosując głęboką analizę pakietów (Deep Packet Inspection, DPI). By się przed tego typu sytuacją ochronić, trzeba upodobnić ruch generowany przez OpenVPN do zwykłego ruchu SSL/TLS. Do tego celu służy narzędzie stunnel.

Ostatnio pisałem trochę o konfiguracji serwera VPN na Debianie oraz podłączaniu do niego różnych linux'owych klientów, w tym też smartfonów wyposażonych w system Android. O ile konfiguracja pojedynczego klienta OpenVPN nie jest jakoś szczególnie trudna, to mając w swojej sieci domowej kilka urządzeń zdolnych łączyć się z internetem zarówno przewodowo jak i bezprzewodowo, to dostosowanie konfiguracji na każdym z tych sprzętów może być ździebko problematyczne. To co łączy te wszystkie urządzenia w naszym domu, to router WiFi. Zwykle każdy komputer, nawet ten najmniejszy, łączy się z takim routerem w celu nawiązania połączenia ze światem. Dlatego też zamiast konfigurować osobno wszystkie te urządzenia elektroniczne, możemy skonfigurować sobie router w taki sposób, by cały zebrany ruch z sieci lokalnej przesłał do serwera VPN. Standardowej klasy routery nie wspierają połączeń VPN i by taki mechanizm zaimplementować potrzebne nam będzie alternatywne firmware pokroju LEDE/OpenWRT. W tym artykule postaramy się skonfigurować połączenie VPN dla sieci domowej w oparciu o router Archer C2600 od TP-LINK, który ma wgrany najnowszy snapshot LEDE Chaos Calmer (r2392).

W artykule o postawieniu serwera VPN poruszyłem jedynie kwestię konfiguracji klienta mającego system operacyjny z rodziny linux, a konkretnie była to dystrybucja Debian. Niemniej jednak, mając działający serwer VPN gdzieś tam za granicą, możemy również do niego podłączyć się za pomocą smartfona z Androidem i to praktycznie z dowolnego miejsca na ziemi. W ten sposób możemy zabezpieczyć nasze połączenie przed cenzurą internetu, która obecnie jest przeprowadzana na naszych oczach. Jako, że smartfony są popularniejsze od komputerów czy laptopów i zwykle przesyłamy z nich tak samo ważne (albo i ważniejsze) dane, to wypadałoby zaszyfrować cały ruch z takiego telefonu. Niniejszy wpis będzie właśnie dotyczył tego tematu, który zostanie opisany w oparciu smartfon Neffos C5 od TP-LINK mający na pokładzie Androida w wersji 5.1 (Lollipop).

Co raz częściej słychać w mediach o próbie cenzurowania internetu i blokowaniu dostępu do kolejnych serwisów i stron www. Ostatnio znowu podnieśli kwestię blokowania pokemonów bezpośrednio u ISP tak, by za zgodą ISP (władzy) można przeglądać tego typu serwisy. W sumie mam już tego dość i korzystając z okazji, że posiadam za granicą niewielkich rozmiarów VPS, który i tak nie jest zbytnio obciążony, to postanowiłem sobie skonfigurować na nim serwer VPN w oparciu o oprogramowanie OpenVPN, które jest standardowo dostępne w każdej dystrybucji linux'a. Proces konfiguracji serwera jak i klienta z zainstalowanym Debianem zostanie opisany poniżej. Niemniej jednak, inne urządzenia takie jak routery WiFi i smartfony również wymagają zaimplementowania w nich mechanizmu szyfrującego ruch ale te rozwiązania zostaną opisane w osobnych wątkach.

Jakiś czas temu bawiąc się jednym z TP-LINK'owch smartfonów, konkretnie to był model Neffos C5, nie byłem zbytnio zadowolony z faktu, że karta SD w takim telefonie może być sformatowana jedynie systemem plików z rodziny FAT. Takie rozwiązanie niesie ze sobą pewne niedogodności, bo system plików FAT ma dość spore ograniczenia jeśli chodzi o przechowywanie informacji. Niekoniecznie wszyscy musimy wgrywać na smartfona bardzo duże pliki czy też trzymać ich tam setki GiB, bo to jest raczej rzadkością, ale brak wsparcia uprawnień do plików i katalogów w systemie plików FAT powoduje, że aplikacje w Androidzie nie chcą zapisywać swoich danych na karcie SD, która taki system plików wykorzystuje. W efekcie trzeba kombinować, by aplikacja kamery/aparatu zapisywała zdjęcia czy materiał video na karcie SD. Na smartfonach TP-LINK'a, które mają zainstalowany Android 6.0 Marshmallow, np. Y5 czy Y5L), jesteśmy w stanie sformatować karty SD jako pamięć wewnętrzna za sprawą wprowadzonego w tej wersji Androida mechanizmu Adoptable Storage. Postanowiłem zatem sprawdzić jak taki proces formatowania karty SD przebiega i co dokładnie może nam przynieść jego przeprowadzenie.

Dzięki uprzejmości TP-LINK Polska od jakiegoś czasu mam możliwość bawić się smartfonami Neffos, co można odczuć po sporej ilości artykułów dotyczących tych urządzeń. Postanowiłem przetestować możliwości każdego z tych telefonów dostępnymi benchmarkami na Androida, które można pobrać ze sklepu Google Play. Mnie generalnie tego typu benchmarki średnio interesują, bo zwykle nijak się mają do standardowego użytkowania telefonu ale wiem, że sporo użytkowników mobilnych technologi chciałaby tego typu test zobaczyć. Dlatego w oparciu o AnTuTu, 3DMark, PCMark oraz GFXBench zrobiłem kilka testów na każdym z podesłanych mi przez TP-LINK urządzeń. Smartfony, które wzięły udział w tym teście to: Neffos C5 MAX, Neffos C5, Neffos Y5 oraz Neffos Y5L. Ten artykuł dotyczy jedynie smartfona Neffos C5 MAX. Testy pozostałych modeli smartfonów zostaną opisane osobno.

Dzięki uprzejmości TP-LINK Polska od jakiegoś czasu mam możliwość bawić się smartfonami Neffos, co można odczuć po sporej ilości artykułów dotyczących tych urządzeń. Postanowiłem przetestować możliwości każdego z tych telefonów dostępnymi benchmarkami na Androida, które można pobrać ze sklepu Google Play. Mnie generalnie tego typu benchmarki średnio interesują, bo zwykle nijak się mają do standardowego użytkowania telefonu ale wiem, że sporo użytkowników mobilnych technologi chciałaby tego typu test zobaczyć. Dlatego w oparciu o AnTuTu, 3DMark, PCMark oraz GFXBench zrobiłem kilka testów na każdym z podesłanych mi przez TP-LINK urządzeń. Smartfony, które wzięły udział w tym teście to: Neffos C5 MAX, Neffos C5, Neffos Y5 oraz Neffos Y5L. Ten artykuł dotyczy jedynie smartfona Neffos C5. Testy pozostałych modeli smartfonów zostaną opisane osobno.

Dzięki uprzejmości TP-LINK Polska od jakiegoś czasu mam możliwość bawić się smartfonami Neffos, co można odczuć po sporej ilości artykułów dotyczących tych urządzeń. Postanowiłem przetestować możliwości każdego z tych telefonów dostępnymi benchmarkami na Androida, które można pobrać ze sklepu Google Play. Mnie generalnie tego typu benchmarki średnio interesują, bo zwykle nijak się mają do standardowego użytkowania telefonu ale wiem, że sporo użytkowników mobilnych technologi chciałaby tego typu test zobaczyć. Dlatego w oparciu o AnTuTu, 3DMark, PCMark oraz GFXBench zrobiłem kilka testów na każdym z podesłanych mi przez TP-LINK urządzeń. Smartfony, które wzięły udział w tym teście to: Neffos C5 MAX, Neffos C5, Neffos Y5 oraz Neffos Y5L. Ten artykuł dotyczy jedynie smartfona Neffos Y5L. Testy pozostałych modeli smartfonów zostaną opisane osobno.