Gdy kupujemy smartfon, to jego producent daje nam na ten sprzęt gwarancję i przez pewien okres czasu możemy nie martwić się o koszty ewentualnej naprawy. Niestety żyjemy w takich czasach, że sprzęt elektroniczny potrafi nam paść sam z siebie i to do tego jeszcze w niewyjaśnionych okolicznościach. Cześć wad jest fabrycznych (zwykle fizycznych) i te z reguły są oczywiste i łatwe do zdiagnozowania przez support producenta sprzętu, który nabyliśmy. Niemniej jednak, czasami wady są natury czysto programowej i tu z kolei ustalenie, gdzie dokładnie leży problem może już sprawiać kłopoty. Dlatego też producenci telefonów zabezpieczają się przed zmianą firmware przez użytkownika. W ten sposób wgrywając, np. TWRP recovery czy przeprowadzając proces root Androida, zwykle pozbawiamy się gwarancji i mamy problem, gdy telefon w późniejszym czasie popsuje się nie z naszej winy. Nawet jeśli wgramy stock'owe oprogramowanie, to i tak producent sprzętu jest w stanie ustalić czy coś w firmware mieszaliśmy. Zastanawialiście się może zatem skąd producent smartfona wie czy firmware takiego urządzenia został w jakiś sposób przez nas zmieniony?

Eksperymentując ostatnimi czasy ze smartfonami mającymi na pokładzie system Android nie zdarzyło mi się jeszcze, by jakoś poważniej taki telefon uszkodzić. Oczywiście wiele razy złapałem soft brick'a (bootloop i inne takie) ale w zasadzie bez większego problemu szło z takiej sytuacji wybrnąć. Dziś jednak sprawa była nieco bardziej poważna, bo mój Neffos X1 nie chciał się po prostu uruchomić, a konkretnie to pojawiało się logo TP-LINK i Android i telefon na tym ekranie startowym się zwyczajnie zawieszał. Pikanterii dodaje jeszcze fakt, że przed sprawdzeniem czy telefon działa poprawnie, zablokowałem bootloader przez fastboot oem lock . Naturalnie bootloader można odblokować też przy użyciu fastboot ale po zresetowaniu urządzenia, ta opcja, którą się przełącza w ustawieniach deweloperskich automatycznie wraca do pozycji zablokowanej. W taki sposób, by odblokować bootloader ponownie, trzeba wejść w te opcje jeszcze raz i tam ściągnąć pierw blokadę OEM, a dopiero później można mówić o bawieniu się fastboot . A jak niby mamy wejść w te ustawienia jeśli system nie chce wystartować, a my mamy stock'owy firmware producenta smartfona? Czy taki stan rzeczy oznacza trwałe uszkodzenie telefonu?

Stosunkowo niedawno do polskiej oferty TP-LINK trafił smartfon Neffos X1. To urządzenie było dostępne już dłuższy czas na rynku (zaprezentowane w Berlinie na targach IFA we wrześniu 2016) ale do Polski trafiło ono z dość mocnym opóźnieniem. Tak czy inaczej, ten telefon można już nabyć w sklepach, przez co wypadałoby rzucić na niego okiem i przyjrzeć się mu nieco bliżej. Dzięki uprzejmości TP-LINK Polska, Neffos X1 trafił do mnie na testy i postanowiłem napisać krótką recenzję tego sprzętu w kontekście pozostałych smartfonów Neffos, którymi miałem okazję się bawić w przeszłości, tj. modelami C5, C5 MAX, Y5 i Y5L. Czy Neffos X1 jest nas w stanie czymś zaskoczyć w stosunku do wcześniejszych modelów tych TP-LINK'owych smartfonów?

Dzięki uprzejmości TP-LINK Polska od paru dni mam możliwość bawić się smartfonem Neffos X1. Postanowiłem więc przetestować możliwości tego telefonu dostępnymi benchmarkami na Androida, które można pobrać ze sklepu Google Play. Mnie generalnie tego typu benchmarki średnio interesują, bo zwykle nijak się mają do standardowego użytkowania telefonu ale wiem, że sporo użytkowników mobilnych technologi chciałaby tego typu test zobaczyć. Dlatego w oparciu o AnTuTu, 3DMark, PCMark oraz GFXBench zrobiłem kilka testów i sprawdziłem jak Neffos X1 sobie w nich poradził.

Jak można było wywnioskować z recenzji Neffos C5 od TP-LINK, ten smartfon to w zasadzie niedrogie i dość przyzwoite urządzenie. Korzystając z okazji postanowiłem zrobić kilka dodatkowych zdjęć tego telefonu, z tym, że tym razem fotki obrazują to, co było wewnątrz obudowy. Jeśli posiadacie Neffos'a C5 i jesteście ciekawi co to urządzenie skrywa pod maską, to w tym wpisie znajdziecie odpowiedzi na dręczące was pytania.

Jakiś czas temu recenzowałem smartfon Neffos C5 MAX od TP-LINK. W tamtym wpisie praktycznie wszystko już zostało powiedziane na temat tego telefonu ale jednej rzeczy nie mogłem w czasie pisania tamtego artykułu zamieścić. Chodzi o fotki podzespołów tego urządzenia. Na dobrą sprawę producent podaje jedynie model SoC i nie wiadomo praktycznie nic w przypadku pozostałych układów, no może poza pobieżnymi informacjami na temat WiFi, bluetooth czy GPS. Postanowiłem zatem rozkręcić swojego Neffos'a C5 MAX i przekonać się co wewnątrz skrywa jego obudowa.

Analizując sobie fabryczny podział przestrzeni flash w TP-LINK'owych smartfonach, a konkretnie w modelach Neffos C5 i C5 MAX, doszedłem do wniosku, że producent tych urządzeń nieco zaszalał przeznaczając aż 4 GiB przestrzeni na partycję /system/ . W zasadzie ROM w tych telefonach zajmuje około 2 GiB. Zatem pozostałe 2 GiB zwyczajnie się marnuje i przeciętny użytkownik smartfona nie będzie w stanie tego obszaru w żaden sposób wykorzystać. Można by zatem inaczej przepartycjonować ten flash, tak by nieco skurczyć samą partycję /system/ , przeznaczając jednocześnie odzyskane miejsce na powiększenie partycji /data/ . W tym wpisie postaramy się właśnie taki zabieg zmiany rozmiaru partycji /system/ przeprowadzić dla tych dwóch wyżej wymienionych modeli smartfonów.

Jakiś czas temu opisywałem proces ukorzeniania (root) smartfonów Neffos, a konkretnie były to modele C5, C5 MAX, Y5 i Y5L. Od tamtego czasu zdążyłem się nieco bardziej zagłębić w struktury Androida i udało mi się ze źródeł OMNI ROM zbudować natwyne obrazy TWRP dla każdego z tych ww. telefonów. Oczywiście TP-LINK ma w swojej ofercie jeszcze modele C5L, Y50, X1 oraz X1 MAX ale póki co nie będę w stanie przygotować obrazu TWRP i opisu jak ukorzenić Androidy w trzech z tych czterech smartfonów. Chodzi o to, że C5L został wycofany z produkcji i raczej nie wpadnie on w moje łapki. Natomiast modele Y50 oraz X1 MAX nie są jeszcze dostępne w polskiej ofercie TP-LINK'a, przez co minie trochę czasu zanim uda mi się do nich dobrać. Postanowiłem napisać świeży artykuł dotyczący procesu root w smartfonach Neffos C5, C5 MAX, Y5, Y5L oraz X1. Po co pisać kolejny artykuł o ukorzenianiu Androida w Neffos'ach? Generalnie rzecz biorąc, w tych poprzednich wpisach było bardzo dużo informacji zbędnych z punktu widzenia przeciętnego użytkownika, który chce zrootować system w swoim telefonie. Teraz, gdy dysponuję natywnymi obrazami TWRP własnej roboty i zdobyłem nieco wiedzy z zakresu operowania na Androidzie, to proces root jest o wiele prostszy i właśnie dlatego przydałoby się to wszystko opisać na nowo.

Każdy z nas ma już raczej w swoim posiadaniu telefon, czy jego nieco bardziej zaawansowaną wersję określaną mianem smartfona. Te urządzenia to w zasadzie przenośne i do tego bardzo małe komputery, które umożliwiają nam komunikowanie się z osobami na całym świecie. Wykonywanie połączeń głosowych, przesyłanie SMS'ów/MMS'ów czy też korzystanie z Internetu w naszych komórkach od dawna jest już standardem i ciężko byłoby nam się obejść bez tej technologii obecnie. Problem w tym, że nasza komunikacja jest narażona na podsłuch. W przypadku Internetu większość połączeń jest już szyfrowana na linii dwóch klientów (E2E, End To End). Natomiast jeśli chodzi o telefony, to tutaj sprawa kuleje i to bardzo poważnie, bo w zasadzie nasze połączenia głosowe czy SMS'y są do wglądu dla każdych służb, które z jakiegoś powodu uznają, że mogą naruszać naszą prywatność. Jedyna opcja, która jest w stanie zabezpieczyć nas przed tego typu praktykami, to szyfrowanie rozmów. Tak się składa, że jest kilka aplikacji na Androida, które są w stanie realizować tego typu przedsięwzięcie. Jedną z nich jest darmowa i otwartoźródłowa aplikacja Signal, której się przyjrzymy nieco bliżej w tym artykule.

Użytkownicy internetu mają całą masę różnych sposobów na komunikację miedzy sobą. Kiedyś wszyscy korzystali z komunikatorów typu Gadu-Gadu. Ja byłem jedyną osobą, która od samego początku wolała alternatywne rozwiązania i jechałem na komunikatorze Tlen (ten od O2), a w niedługim czasie przesiadłem się na Jabber'a i tak z niego korzystam do dziś. W zasadzie GG i Tlen są obecnie już chyba na wymarciu, bo większość ludzi (jak nie wszyscy) przerzuciła się na Facebook'a czy Twitter'a. Niemniej jednak, pisanie o sprawach prywatnych w tych serwisach nie jest najlepszym rozwiązaniem. Jeśli chcemy zadbać o poufność przesyłanych przez internet komunikatów, to trzeba to robić na inne sposoby. Jednym z nich jest właśnie korzystanie z protokołu XMPP/Jabber. To co odróżnia Jabber'a od innych technologii na rynku, to fakt zdecentralizowania sieci, czyli mamy całą masę serwerów Jabber'a, na których możemy sobie stworzyć konto. Uwalenie jednego serwera nie wpływa na działanie pozostałych. Google także wykorzystuje protokół XMPP/Jabber i mając konto na gmail'u, mamy również stosowny JID w postaci adresu email, który możemy sobie wklepać do jednego z klientów Jabber'a, np. PSI czy Gajim, i jesteśmy już w stanie rozmawiać z osobami, które mają konta na innych serwerach. Właśnie, inne serwery, a może by tak sobie postawić własny serwer Jabber'a? Tak się składa, że w repozytorium Debiana znajduje się oprogramowanie ejabberd, które jest nam w stanie umożliwić realizację tego przedsięwzięcia.