Ostatnio na polskim forum linux mint pojawił się wątek, w którym jeden z użytkowników miał problem z ogarnięciem podświetlania klawiatury. Chodzi generalnie o start komputera z włączonym backlight'em klawiatury, przez co trzeba to podświetlenie manualnie wyłączać za każdym razem po uruchomieniu się systemu. W przypadku mojego laptopa Lenovo ThinkPad T430, taka sytuacja co prawda nie występuje i system uruchamia się naturalnie ze zgaszoną klawiaturą. Niemniej jednak, zainteresował mnie ten problem tyle, że w drugą stronę -- chodzi o możliwość startu systemu z włączonym podświetleniem klawiatury, bo ustawienia BIOS/EFI/UEFI mojego laptopa tego aspektu pracy komputera nie są w stanie w żaden sposób skonfigurować. Okazało się, że zaimplementowanie tego typu funkcjonalności nie jest jakoś specjalnie trudne i można bez większego trudu ogarnąć backlight klawiatury przy pomocy prostej reguły dla UDEV'a.

Odblokowanie bootloader'a w smartfonie Xiaomi Redmi 9 (Galahad/Lancelot) mamy już z głowy. Podobnie sprawa wygląda z wgrywaniem na partycję recovery obrazu TWRP i uzyskiwaniem praw administratora systemu root za sprawą Magisk'a. Te dwa kluczowe procesy otworzyły nam drogę do nieco bardziej zaawansowanych prac jeśli chodzi o konfigurację samego urządzenia. W tym artykule nie będziemy się jeszcze bawić we wgrywanie alternatywnych ROM'ów na bazie AOSP/LineageOS ale za to zainteresujemy się nieco bardziej procesem ładowania samej baterii w takim telefonie. Chodzi generalnie o fakt przedłużenia żywotności baterii smartfona za sprawą limitowania maksymalnej wartości, do jakiej można taką baterię podładować podłączając telefon czy to do portu USB komputera, czy też do pełnowymiarowej ładowarki. Taki stopień konfiguracji można osiągnąć zaprzęgając do pracy zaawansowany kontroler ładowania (Advanced Charging Controller, ACC), który manipuluje niskopoziomowymi ustawieniami kernela linux. W standardowym Androidzie tego typu funkcjonalności nie uświadczymy, przez co bateria zużywa się parokrotnie szybciej niż powinna, co przekłada się na wymianę urządzenia na nowe po niecałym roku czy dwóch jego użytkowania. Jeśli nie uśmiecha nam się wydawać hajsu co roku na nowy telefon tylko dlatego, że nie można w nim wymienić baterii, to powinniśmy rozważyć rozwiązanie jakie nam daje ACC.

Parę dni temu udało mi się odblokować bootloader w moim smartfonie Xiaomi Redmi 9 (galahad/lancelot). Nie licząc błędnego URI przy logowaniu na konto Mi wewnątrz appki XiaoMiTool, nie było zbytnio problemów z tym procesem. Takie odblokowanie bootloader'a w telefonie w zasadzie nic nam samo z siebie nie daje, no może poza ściągnięciem z niego zabezpieczeń, co ułatwia dostanie się syfu na Androida, no i też ułatwia złodziejom robotę, bo gdy takie odblokowane urządzenie wpadnie w ich łapki, to mamy praktycznie pozamiatane. Niemniej jednak, odblokowany bootloader daje nam możliwość wgrania custom recovery, np. TWRP, co z kolei otwiera nam drogę do uzyskania praw administratora systemu root, np. za sprawą zainstalowania Magisk'a. Mając dostęp do root, będziemy mogli takim urządzeniem dowolnie zarządzać. Naturalnie, TWRP daje nam też możliwość wgrania alternatywnych ROM'ów na bazie AOSP/LineageOS ale w tym artykule skupimy się jedynie na wrzuceniu TWRP recovery na tego Xiaomi Redmi 9 i ukorzenimy jego Androida przy pomocy wspomnianej już aplikacji Magisk.

Jakiś czas temu wpadł w moje łapki smartfon Xiaomi Redmi 9 (galahad albo lancelot, bo w różnych częściach systemu jest to inaczej określone), który miał preinstalowanego Androida 10 oraz MIUI 11. Przez parę miesięcy używania telefonu, dostał on dwa albo trzy większe update całego ROM'u, wliczając w to aktualizację MIUI do 12.0.1 ze stanem zabezpieczeń na dzień 2021-01-05. Zatem ostatnia aktualizacja zabezpieczeń tego telefonu miała miejsce zaraz na początku Stycznia. Od tego czasu cisza. Niby w przypadku tego modelu telefonu aktualizacje miały być wydawane co trzy miesiące do roku 2023 ale najwyraźniej coś jest nie tak i urządzenie od ponad pół roku nie dostało żadnych aktualizacji. Niby pod tym linkiem można wyczytać informację, że planowana jest aktualizacja do Androida 11 ale prawdę mówiąc jestem nieco zawiedziony opieszałością Xiaomi. Tak się złożyło, że przez przypadek trafiłem w to miejsce na forum XDA, gdzie z kolei znalazłem m.in. ten wątek. Zatem alternatywne ROM'y na mój smartfon istnieją i tego faktu nie byłem świadomy, bo w zeszłym roku jeszcze nic nie szło znaleźć. Postanowiłem zatem odblokować bootloader w swoim Xiaomi Redmi 9 i spróbować wgrać na niego TWRP i jeden (a może nawet kilka) przykładowy ROM na bazie AOSP/LineageOS. Proces odblokowania bootloader'a w urządzeniach Xiaomi nie wymaga zbytnio wysiłku i da się go przeprowadzić w całości pod linux korzystając czy to z XiaoMiTool, czy też przy pomocy maszyn wirtualnych na bazie QEMU/KVM. Ten proces nie do końca jest dla każdego taki oczywisty, dlatego postanowiłem go dokładnie opisać.

Z okazji wypuszczenia parę dni temu nowego Debiana, przeglądałem sobie notki dla wydania stabilnego pod kątem aktualizacji z buster (10) -> bullseye (11). Niby ja i tak korzystam cały czas z unstable/experimental i zwykle jestem na bieżąco ze zmianami wprowadzanymi w tej dystrybucji linux'a ale też zawsze coś może umknąć uwadze z perspektywy wielu miesięcy czy nawet kilku lat (a dokładnie 25 miesięcy). Sporo z tych rzeczy, które w tych podlinkowanych notatkach wyczytałem, miałem już załatwione wcześniej ale zapomniałem rozprawić się z repozytoriami APT. Konkretnie chodzi tutaj o odejście od apt-key , czyli narzędzia, które w Debianie używane jest do dodawania kluczy GPG do systemowego keyring'a APT. Te klucze zwykle wykorzystywane są do weryfikacji sygnatur złożonych pod zewnętrznymi repozytoriami, a że ja mam ich sporo, to musiałem się nieco zagłębić w temat i ustalić w jaki sposób od następnego wydania Debiana (bookworm/12) będzie się te klucze GPG od takich repozytoriów ogarniać. No i właśnie o tym będzie ten poniższy kawałek artykułu.

Zapewne każdy użytkownik linux'a tworzył na dysku HDD/SSD partycje sformatowane systemem plików EXT4. Prawdopodobnie też zastanawiało nas pytanie odnośnie ilości zajmowanego miejsca przez strukturę samego systemu plików, zwłaszcza w przypadku dysków o sporych rozmiarach (setki GiB, czy nawet kilka TiB). Jako, że musiałem ostatnio zmigrować kolekcję filmów ze strych dysków na jeden większy, który miał zostać podłączony pod Raspberry Pi z działającym Kodi na bazie LibreELEC, to przy okazji postanowiłem ten dysk sformatować w taki sposób, w jaki powinno się do tego zadania podchodzić wiedząc, że ma się do czynienia z dużym dyskiem, na którym będą przechowywane głównie duże pliki. Celem tego artykułu jest pokazanie jakie błędy przy tworzeniu systemu plików EXT4 można popełnić przez posiadanie niezbyt wystarczającej wiedzy z jego zakresu, oraz jak te błędy wyeliminować przed rozpoczęciem korzystania z tak nie do końca poprawnie przygotowanego do pracy dysku twardego

Przeglądając ostatnio log systemowy, zauważyłem, że pojawia się w nim komunikat kernel: ENERGY_PERF_BIAS: Set to 'normal', was 'performance' . Co prawda korzystam z laptopa i cokolwiek związane z energią ustawione w trybie wydajności nie zawsze zdaje się być optymalnym rozwiązaniem ale też moja maszyna zwykle jest podpięta do źródła zasilania i przydałoby się, by była ona skonfigurowana właśnie bardziej w stronę profilu wydajności niż oszczędności energii. Ten powyższy komunikat informuje nas zaś, że system zmienił ustawienia z performance (tryb wydajności) na normal (jakiś bliżej nieokreślony tryb normalny). Chodzi naturalnie o ustawienia trybu pracy procesora Intel. Postanowiłem zatem poszukać informacji na temat tego czym jest ten cały Energy Performance Bias (EPB) i jak go skonfigurować w odpowiedni sposób pod linux.

Sporo użytkowników przeglądających tego bloga zdążyło już zauważyć, że sekcja komentarzy została usunięta. W efekcie czego nie można już komentować żadnych wpisów. Taki zabieg miał miejsce ze względu na fakt, że sporo osób zaczęło mi zgłaszać, że na Morfitroniku pojawiły się reklamy. Wszyscy znają raczej moje zdanie w kwestii serwowania ludziom reklam i mocno się zdziwiłem, że pojawiły się one właśnie tutaj. Ja nikomu żadnego pozwolenia na wykorzystywanie mojego bloga jako platformy reklamowej nie udzieliłem. Okazuje się jednak, że Disqus (bo to jego system komentarzy był tutaj wykorzystywany) nawet nie pofatygował się, by zapytać mnie o zgodę na serwowanie reklam i bezczelnie zaczął je w komentarzach umieszczać. Jak tylko się dowiedziałem, że te reklamy faktycznie w tych komentarzach są oraz, że nie mam żadnego wpływu na to, by je usunąć, to postanowiłem natychmiast wywalić Disqus'a.

Bawiąc się ostatnio drukarką laserową Hewlett Packard (HP) LaserJet P2055dn, zauważyłem, że ma ona wgrany dość stary firmware. Naturalnie sama drukarka do najmłodszych nie należy, bo została wyprodukowana w 2011 roku ale skoro na stronie producenta jest dostępna nowsza wersja oprogramowania dla tego urządzenia, to przydałoby się je do tej drukarki wgrać. Problem jednak pojawia się w przypadku takich osób jak ja, tj. tych, które korzystają w swoim środowisku pracy z maszyn mających na pokładzie system operacyjny z rodziny jakieś dystrybucji linux'a, np. Debian czy Ubuntu. Producent drukarki udostępnia stosowne narzędzia do aktualizacji firmware ale tylko i wyłącznie dla OS z gatunku Windows. Co mają zrobić osoby, które z Windows'a nie korzystają, a chciałyby przy tym mieć aktualny firmware w drukarkach HP? Możemy spróbować postawić maszynę wirtualną na bazie QEMU/KVM, tam zainstalować Windows'a i udostępnić w obrębie tej maszyny wirtualnej drukarkę, której firmware mamy zamiar aktualizować.

Parę tygodni temu moja leciwa już (20 letnia) drukarka atramentowa Epson Stylus Color 760 postanowiła odmówić współpracy i zaprzestała dalszego drukowania stron. Po rozkręceniu jej, okazało się, że ma ona w sobie tyle syfu (m.in. w okolicach dysz), że mechanizmy tej drukarki nie były już w stanie najwyraźniej tego doczyścić. Pomyślałem, że najwyższy już czas pozbyć się tej drukarki i poszukać jej następcy. W wytycznych kupna nowej drukarki były przede wszystkim cena (do 500 zł), bezproblemowa praca pod linux (Debian/Ubuntu) oraz możliwość pracy w sieci (preferowane WiFi) bez zaprzęgania do tego celu innych sprzętów, np. routera czy komputera stacjonarnego/laptopa. Wybór padł na poleasingową drukarkę laserową Hewlett Packard (HP) LaserJet P2055dn, ze względu na fakt, że posiada ona wszystkie te wyżej wymienione właściwości (no może poza WiFi) i można nią zarządzać bez większego problemu czy to przy pomocy dedykowanych narzędzi z pakietu hplip / hplip-gui , czy też bezpośrednio za sprawą CUPS.