Od dłuższego już czasu na swoich routerach WiFi wykorzystuję firmware OpenWRT. W przypadku mojego domowego routera TP-Link Archer C7 v2 zarządzanie jego oprogramowaniem sprowadza się w zasadzie do przeprowadzania aktualizacji raz na kilka tygodni czy miesięcy. Z reguły nie jest to jakoś czasochłonne zadanie, bo wystarczy pobrać stosowny obraz z serwera eko.one.pl i wrzucić go na router czy to przez interfejs LuCI, czy też przez sysupgrade . No tak tylko, że po wgraniu OpenWRT na flash routera trzeba zwykle też dograć szereg pakietów, których nie ma w standardzie, przynajmniej jeśli chodzi akurat o ten mój router bezprzewodowy. Podobnie sprawa ma się z odtwarzaniem konfiguracji, której pewne elementy pozostają niezmienne nawet po aktualizacji ze starszego wydania OpenWRT do nowszego. Postanowiłem zatem zgłębić nieco proces kompilacji źródeł i budowy obrazu z firmware OpenWRT, tak by nieco zautomatyzować sobie (czy też wręcz wyeliminować) chociaż część z kroków, które zwykle przeprowadzam chwilę po wgraniu obrazu na router. Cały ten proces budowy obrazu zostanie opisany przy wykorzystaniu dystrybucji Debian linux.

Każda maszyna działająca pod kontrolą dystrybucji linux ma na swoim pokładzie kernel, czyli jądro operacyjne, które zarządza praktycznie każdym aspektem pracy takiego komputera. W dystrybucji Debian, kernel jest dostarczany w pakietach mających nazwy zaczynające się od linux-image-*. Te pakiety są budowane przez odpowiednie osoby z zespołu Debiana i udostępniane do łatwej instalacji użytkownikowi końcowemu. Niemniej jednak, taki kernel ma za zadanie działać na jak największej ilości komputerów, a przez to posiada całą masę modułów, które na naszej maszynie nigdy nie będą wykorzystane. Ten fakt nie wpływa w jakimś ogromnym stopniu na pracę maszyny, ale gdy później zachodzi potrzeba skonfigurowania kernela w nieco inny sposób, np. włączenie jednej czy dwóch opcji czy też nałożenie patch'a, który nie został zaaplikowany przez dev'ów Debiana, to trzeba taki kernel na nowo skompilować już samodzielnie, a to zajmie nam bardzo dużo czasu. Zamiast tego można pokusić się o przygotowanie kernela pod konkretny hardware wyłączając przy tym całą masę zbędnych rzeczy i ograniczając przy tym czas jaki jest potrzebny na zbudowanie całego jądra operacyjnego. Czy istnieje jakiś prosty sposób, by taki kernel zbudować sobie samemu mając przy tym minimalną wiedzę co do opcji kernela, które mogą nas przysporzyć o ból... głowy? Okazuje się, że tak i w tym artykule prześledzimy sobie cały ten proces.