Zgodnie z tym co można wyczytać na wiki Archlinux'a, mamy kilka źródeł generowania dźwięków, które trafiają do wbudowanego głośnika naszego komputera (case speaker). Te dźwięki określane mianem "beep" mogą powstać za sprawą BIOS'u płyty głównej, systemu operacyjnego, środowiska graficznego lub też różnych programów użytkowych. Najbardziej uporczywe są dźwięki generowane przez BIOS. Na dobrą sprawę, jeśli w BIOS'ie nie ma żadnych opcji dotyczących konfiguracji tego głośnika, to raczej niewiele jesteśmy w stanie zrobić w tej kwestii. Możemy zawsze ten głośnik odłączyć fizycznie. Choć nie jest to zalecane, bo na podstawie wydawanych przez niego dźwięków, jesteśmy w stanie określić czy z naszym komputerem jest wszystko w porządku. Niemniej jednak, w tych pozostałych trzech w/w punkach mamy większe pole manewru, gdzie możemy dostosować sobie szereg parametrów i o tym właśnie będzie ten wpis.

Monitory posiadają różne wymiary fizyczne i co za tym idzie mają też inne rozdzielczości. Te informacje nie są jakoś zbytnio tajne i każdy klient przed zakupem konkretnego modelu monitora jest w stanie się zapoznać z tymi parametrami. To co zwykle sprzedawcy starają się ukryć przed nami, to współczynnik PPI (pixels per inch). Zwykle też można spotkać się z terminem DPI (dots per inch). Nie są one równoznaczne, bo w monitorach LCD jeden piksel składa się z trzech podpikseli. Sprzedawcy wykorzystują ten fakt i chwalą się, że dany model monitora ma 300 DPI. W skrajnych przypadkach można nawet usłyszeć i 300 PPI. Osoby, które nie rozróżniają tych dwóch pojęć mogą bardzo łatwo zostać oszukane podczas zakupu. Problem potęguje fakt, że gdy monitor jest sporych rozmiarów i patrzymy na niego z większej odległości, to nawet nie dostrzeżemy, że nas oszukano. Na wszelki wypadek lepiej założyć, że sprzedawca ma co innego na myśli niż my i podaną wartość podzielić przez 3, a następnie skontrastować tak otrzymaną liczbę z PPI większości monitorów (100). Niemniej jednak, dobrze jest przed zakupem monitora sprawdzić jaki współczynnik PPI ma dany model i nie sugerować się tym co sprzedawca napisał w ofercie. Dlatego też w tym wpisie postaramy się ustalić faktyczną wartość PPI dla naszego obecnego lub przyszłego monitora.

Na rynku oprogramowania linux'owego mamy całą gamę różnego rodzaju pseudo terminali, które na dobrą sprawę robią za konsolę w środowiskach graficznych. Jako, że takie środowiska rozrosły się dość mocno ostatnimi czasy, to instalacja niektórych terminali może pociągać za sobą wiele zależności. To z kolei przyczynia się do wgrania zbędnego oprogramowania. Inną kwestią są zasoby systemowe, bo niektóre z terminali potrafią zjeść naprawdę sporo pamięci operacyjnej. Są oczywiście lżejsze alternatywy i w tym wpisie omówimy sobie konfigurację terminala urxvt.

Jak możemy wyczytać na wikipedii, steganografia to nauka, która ma na celu ukrycie faktu prowadzenia komunikacji. Odróżnia ją to nieco od kryptografii, gdzie wiadomość jest wprawdzie nieczytelna ale wiadome jest, że dokonywana jest wymiana informacji między dwoma punktami. W przypadku steganografii możemy ukryć pewną informację, np. w pliku graficznym maskując tym samym cały proces przekazywania danych. W taki sposób osoba, która nie ma pojęcia o fakcie ukrycia informacji, zobaczymy jedynie zwykły obrazek. Poniższy wpis ma na celu sprawdzenie jak skuteczna jest ta metoda i czy nadaje się do zastosowania dla przeciętnego zjadacza chleba.

Każdy plik posiada szereg opisujących go atrybutów. Możemy się o tym przekonać wykorzystując narzędzia ls lub stat . W ich przypadku zostaną nam zwrócone takie informacje jak rozmiar pliku, data modyfikacji czy też prawa dostępu. To właśnie są metadane opisujące pliki w obszarze systemu plików i są one wymagane, by system operacyjny działał prawidłowo. To jednak nie jedyne metadane, z którymi spotykamy się na co dzień. Najlepszym przykładem są zdjęcia czy filmy robione smartfonami czy też aparatami lub kamerami cyfrowymi. Każdy plik stworzony za pomocą tych urządzeń zawiera w sobie bardzo rozbudowane informacje, które nie zawsze chcielibyśmy udostępniać. W tym wpisie skupimy się głównie na danych EXIF zawartych w plikach graficznych, które postaramy się wydobyć, zmienić i usunąć.

Linux nie nadaje się za bardzo na konsolę do gier i do tego stwierdzenia raczej nikogo nie trzeba przekonywać. Wszyscy znamy projekt WineHQ, który umożliwia odpalanie szeregu aplikacji z windowsa, w tym też i gier, ale zwykle też trzeba się nieco napracować, by daną grę uruchomić pod Wine. Nawet jeśli się nam to uda, to i tak zawsze będziemy mieć problemy czy to z wydajnością, czy też jakimiś mniej lub bardziej dającymi się we znaki błędami. Bardzo rzadko zdarza mi się grać w cokolwiek ale jest kilka kultowych gierek z lat '90, które można odpalić na linux'ie bez zaciągania do tego Wine. Jedyne czego nam potrzeba to posiadać nośnik z plikami do danej gry. W tym wpisie postaramy się odpalić Quake II na 64 bitowym debianie.

Na forum DUG pojawił się ciekawy temat dotyczący emulacji rolek myszy (scroll) w urządzeniach, które ich nie posiadają. W tym przypadku chodziło o bliżej nieokreślony model trackball'a. Niemniej jednak, są też myszy, które może i rolki mają, ale użytkownikom tych urządzeń zwyczajnie nie chce się wysilać, by tymi kółkami kręcić non stop. Jako, że ja się zaliczam do tej grupy osób, pomyślałem, by zaimplementować sobie ficzer, który sprawi, że moja bardzo wypasiona mysz będzie miała pod prawym przyciskiem również emulację scroll'a. Oczywiście dalej będzie można klikać prawym przyciskiem, by uzyskać dostęp do menu kontekstowego i pod tym względem nic się nie zmieni. W tym wpisie sprawdzimy jak taka emulacja rolek wygląda w praktyce.

Jeśli kiedyś rozważaliśmy umieszczenie pliku klucza (keyfile) do zaszyfrowanego kontenera LUKS na pendrive, to ciekawszą alternatywą może okazać się umieszczenie całego nagłówka takiego kontenera na zewnętrznym nośniku. Ma to tę przewagę nad keyfile, że wszystkie informacje zapewniające dostęp do kontenera, wliczając w to klucz główny, są oddzielone od zaszyfrowanych danych. W ten sposób nawet jeśli kontener wpadnie w niepowołane ręce, to nie ma żadnego sposobu na to, by ten ktoś te dane odzyskał, no bo przecie nie ma klucza szyfrującego. Przechwycenie hasła również nic to nie zmieni, no chyba, że ten ktoś zdobędzie również pendrive z nagłówkiem kontenera. Z ludzkiego punktu widzenia, to na takim dysku będą znajdować się jedynie losowe dane i do tego w formie kompletnie nieczytelnej dla człowieka (brak systemu plików). Niemniej jednak, jest kilka rzeczy, o których warto pamiętać, gdy w grę wchodzi nagłówek LUKS i to o nich porozmawiamy sobie w tym wpisie.

Kontenery LUKS to takie wynalazki, za których pomocą jesteśmy w stanie zaszyfrować całe dyski twarde, a właściwie to znajdujące się na nich dane. Taki kontener składa się głównie z nagłówka, który jest umieszczany na początku partycji. By być w stanie dokonać szyfrowania i deszyfrowania informacji w locie, system musi posiadać klucz główny (master key). Ten klucz jest przechowywany w nagłówku i by go wydobyć, musimy wprowadzić jedno z haseł do kontenera. Później klucz wędruje do pamięci, a hasło jest z niej usuwane. W ten sposób system ma dostęp do klucza głównego przez cały czas począwszy od chwili otwarcia kontenera, aż do momentu jego zamknięcia. Ten klucz jesteśmy w stanie bez większego problemu wydobyć, co może być bardzo przydatne na wypadek zapomnienia hasła, czy też uszkodzenia samego nagłówka. W tym wpisie postaramy się odzyskać klucz główny zaszyfrowanego kontenera LUKS.

W dzisiejszych czasach systemy operacyjne są bardziej odporne na błędy niż to miało miejsce kilka czy kilkanaście lat temu. Bardzo ciężko jest się zatem odnaleźć w sytuacji, gdzie nasz linux odmawia współpracy i nie chce się w ogóle uruchomić. Niemniej jednak, jeśli chodzi o samą kwestię naprawiania szkód po ewentualnej awarii systemu, to, jakby nie patrzeć, zajmuje ona nasz cenny czas. Oczywiście takie błędy sprawiają, że mamy szansę nieco zgłębić strukturę używanego systemu operacyjnego ale też pojawiają się one w najmniej oczekiwanym momencie. W takiej sytuacji nie ma mowy byśmy siedzieli paręnaście minut i zastanawiali się nad tym dlaczego coś nie działa jak należy. Jest kilka mechanizmów bezpieczeństwa, które mogą nam nieco czasu zaoszczędzić. W tym wpisie omówimy sobie zagadnienia związane z LVM snapshot, czyli migawką systemu, którą możemy wykonać praktycznie natychmiast i w razie problemów przywrócić system do stanu sprzed wprowadzenia w nim zmian.